Οι όζοι είναι από τα πιο κοινά προβλήματα που εμφανίζονται στο θυρεοειδή. Με τον όρο όζος θυρεοειδούς αναφερόμαστε σε μια διόγκωση επάνω ή μέσα στο θυρεοειδή αδένα. Γενικά, πρόκειται για ένα αρκετά σύνηθες εύρημα στο μισό σχεδόν του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν μια σχετική «προτίμηση» υπέρ του γυναικείου πληθυσμού. Ο αριθμός τους ποικίλει, από ένα μέχρι και αρκετούς, ευρισκομένους στον έναν ή και στους δύο λοβούς του αδένα (πολυοζώδης βρογχοκήλη).
Δυστυχώς ακόμα και σήμερα κυριαρχούν κάποιοι μύθοι σχετικά με τους όζους και τη βρογχοκήλη, που οδηγούν σε λανθασμένη και συχνά επικίνδυνη αντιμετώπισή τους.
Μύθος 1:
Παρακολουθώ τακτικά τους όζους στο Θυρεοειδή μου με εξετάσεις αίματος και ψηλάφηση από το γιατρό μου
Οι εξετάσεις αίματος δεν παρέχουν παρά ελάχιστες πληροφορίες για τους όζους Θυρεοειδή, αφού είναι φυσιολογικές στη συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών με όζους, ακόμα και με καρκίνο Θυρεοειδούς.
Επιπλέον μόνο ένα 5-10% των όζων ανιχνεύονται με την ψηλάφηση, η οποία δεν μπορεί να αξιολογήσει ούτε την επικινδυνότητά τους. Το υπερηχογράφημα είναι η πιο βασική εξέταση κατά τον έλεγχο των όζων, αφού δείχνει πόσο πιθανό είναι να είναι κάποιος όζος ύποπτος για κακοήθεια βάσει ορισμένων χαρακτηριστικών. Ανάλογα με αυτά τα χαρακτηριστικά αποφασίζεται αν σε κάποιον όζο πρέπει να γίνει παρακέντηση και βιοψία.
Πώς να ελέγξετε το λαιμό σας για Όζους Θυρεοειδή
Μπορείτε να πραγματοποιήσετε μόνοι σας έναν απλό έλεγχο για να διαπιστώσετε την παρουσία ύποπτων όζων στο Θυρεοειδή.
- Σταθείτε μπροστά από έναν καθρέπτη
- Γείρετε ελαφρά το κεφάλι προς τα πίσω
- Καταπιείτε μια γουλιά νερό
- Παρατηρήστε και ψηλαφήστε το λαιμό σας για διογκώσεις
Αν παρατηρήσετε κάποια διόγκωση, ή έχετε κάποιον από τους παραπάνω παράγοντες κινδύνου, θα πρέπει να συμβουλευτείτε το γιατρό σας και να υποβληθείτε σε διαγνωστικές εξετάσεις, κυρίως Υπερηχογράφημα Θυρεοειδούς.
Μύθος 2:
Παίρνω χάπι για να μικρύνουν (ή και να εξαφανιστούν) οι όζοι ή η Βρογχοκήλη μου
Η χορήγηση θυροξίνης δεν προκαλεί μείωση των όζων, και σίγουρα δεν έχει καμία επίπτωση στον κίνδυνο των όζων να είναι καρκίνος. Αυτή η στρατηγική, ενώ χρησιμοποιούταν συστηματικά στο παρελθόν, δεν έχει κανένα νόημα, όπως έχει φανεί από σειρά μελετών. Αντίθετα, μπορεί να προκαλέσει συμπτωματικό φαρμακευτικό υπερθυρεοειδισμό που είναι επικίνδυνος, ιδίως για τους ηλικιωμένους ασθενείς.
Μύθος 3:
Με διατροφή και κατάλληλα συμπληρώματα μπορώ να καταπολεμήσω τη Βρογχοκήλη και τους όζους Θυρεοειδούς
Δε συστήνονται από καμία επιστημονική εταιρεία διατροφικά συμπληρώματα ή ειδική δίαιτα για την αντιμετώπιση των όζων. Το καλό νέο είναι ότι δε χρειάζεται να “καταπολεμηθούν” οι όζοι όταν δεν προκαλούν συμπτώματα, δεν έχουν πιθανότητα κακοήθειας και παρακολουθούνται τακτικά.
Μύθος 4:
Η Βρογχοκήλη δεν είναι ποτέ καρκίνος και δε χρειάζεται ειδικό έλεγχο και παρακολούθηση
Οι όζοι στη Βρογχοκήλη έχουν τον ίδιο κίνδυνο κακοήθειας όπως και οι μονήρεις. (μεμονωμένοι). Επομένως όλοι οι όζοι Θυρεοειδούς, ανεξάρτητα αν είναι ένας οι πολλοί, πρέπει να ελέγχονται για τον κίνδυνο κακοήθειας. Επιπλέον, ο έλεγχος αυτών των όζων με υπερηχογράφημα και βιοψία, ακριβώς επειδή είναι πολλαπλοί και συχνά πολύ μεγάλοι, είναι πιο δύσκολος και απαιτητικός.
Μύθος 5:
Δεν μπορεί να έχω όζους ή Βρογχοκήλη χωρίς να έχω πρήξιμο ή συμπτώματα στο λαιμό
Η πλειοψηφία των όζων είναι ασυμπτωματικοί και ανευρίσκονται τυχαία, σε ιατρικό έλεγχο ρουτίνας ή απεικονιστική εξέταση που γίνεται για άλλο λόγο. Ακόμη και λίαν ευμεγέθεις βρογχοκήλες μπορεί να αναπτύσσονται προς το θώρακα (καταδυόμενη Βρογχοκήλη) χωρίς να είναι ορατές στο λαιμό.
Τελευταίος μύθος:
Αν έχω έναν μεγάλο όζο που προκαλεί συμπτώματα ή υπερθυρεοειδισμό πρέπει να αφαιρέσω ολόκληρο το Θυρεοειδή μου.
Σε μονήρεις όζους που δεν έχουν πιθανότητα να είναι κακοήθεις (π.χ. κυστικοί όζοι ή τοξικό αδένωμα Θυρεοειδούς) η κατάλληλη επέμβαση σύμφωνα με όλες τις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες είναι η λοβεκτομή, η αφαίρεση δηλαδή μόνο του λοβού του Θυρεοειδή που φέρει τον όζο.
Η επέμβαση αυτή (λοβεκτομή) πλεονεκτεί της ολικής Θυρεοειδεκτομής αφού οι χειρουργικές επιπλοκές είναι σημαντικά λιγότερες. Σε ένα 50-70% των ασθενών, μετά τη λοβεκτομή δεν απαιτείται δια βίου αγωγή με θυρεοειδικές ορμόνες, όπως στην ολική Θυρεοειδεκτομή.
